เมื่อวานแวบไปดู The Village Album ที่ตั้งใจจะดูตั้งแต่เห็นหนังตัวอย่าง
แล้วก็ไม่ผิดหวัง
อยากจะนั่งนิ่งๆ เขียนอะไรเก็บเอาไว้บ้าง
แต่ช่วงนี้สภาวะทางอารมณ์และจิตใจกำลังอยู่ในช่วงไม่ปกติ คือยังนิ่งไม่พอ หลายเดือนมานี้จึงแทบเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลย ทำให้ตอนนี้ต้องคิดอย่างหนักหน่วงว่าจะเอายังไงต่อดี
ความจริงหนังแบบนี้มีประโยชน์ ถ้าได้ดูก็จะได้คิดไปต่างๆ นานา ทั้งแบบฟุ้งซ่านและไม่ฟุ้งซ่าน
ประเด็นหนึ่งของหนังเรื่องนี้คือผลกระทบที่เกิดขึ้นจากโครงการของรัฐ ในกรณีนี้คือเรื่องเขื่อน
ถึงแม้หนังจะไม่ได้พูดถึงเรื่องเขื่อนตรงๆ และใช้การบันทึกภาพผู้คนในหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากการสร้างเขื่อนเป็นประเด็นหลัก แต่เพียงเท่านี้ หนังก็สามารถทำหน้าที่สื่อสารเรื่องราวได้มากมายหลากหลาย ไล่ตั้งแต่ปัญหาชีวิตของปัจเจกบุคคล ครอบครัว หมู่บ้าน จนกระทั่งเรื่องราวที่โยงใยอยู่กับเมืองและชนบท
เรื่องเล็กๆ ของแม่เฒ่าเพียงคนเดียว บางทีก็สามารถสะท้อนภาพโครงสร้างของสังคมโดยรวมได้
เหมือนกับที่ภาพถ่ายเพียงภาพเดียว ก็อาจจะเก็บงำเรื่องราวที่ผ่านมาได้เป็นร้อยเป็นพันปี
ดูหนังแล้วก็หันกลับมามองตัวเอง
ในวันที่เริ่มรู้สึกว่าอายุมากขึ้นทุกวัน ผมคิดหนักว่าควรจะดำเนินชีวิตต่อไปแบบไหนดี เพื่อว่าในวันหนึ่งข้างหน้า จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายว่าไม่น่าใช้ชีวิตแบบที่ผ่านมาเลย
คิดไปคิดมาก็พาลไปคิดถึงเรื่องอื่น สรุปแล้วก็ยังไม่ได้คำตอบเสียที